Boş insanlar görüyorum. Robotlaşmış insanlar... İtaat etmeye muhtaç olduğu kanısına en az dini kadar bağlanmış insanlar görüyorum. Aralarından geçip gidiyorum.
Bomboş dünyada bomboş canlılar...
Bağırıp cağırsanız da,en sevdiğiniz şarkıyı son ses açsanız da, düğünlerde çıldırabildiğiniz kadar çıldırsanız da ben evrenin "beni.kurtar" adlı senfonisinin son ses sessizliğinde kayboluyorum.
Ne dediğim umrunuzda değil, zaten ben de pek takmıyorum.
Yazıyorum. Silmek nedir bilmeksizin yazıyorum. Bok kovasından farksız hayatlarımızı unutmak için yazıyorum. Üzgünüm yazıyorum. Delirmemek için yazıyorum. Bir sonraki cümlenin ne olacağını düşünmeden yazıyorum. Gözlerindeki dünyada kaybolmanın ne demek olduğunu yazıyorum. Umrunda olmadığım insanlara inat yazıyorum. Özlemenin bir milyon tarifini yazıyorum. Beyin ölümümün gerçekleştiğini hissettiğim halde yazıyorum.
Şimdi başlayıp kafanızı ütüleyeceğim; "Başladı yine" diyeceksiniz. Ben de "Hayır bu farklı" diyeceğim. Hayır... Farklı marklı değil. Ben yine karamsarım ve yine konu o...
Söyleyebileceklerim ve söylediklerimin toplamı ya da en anlamlı birleşimi vs ne varsa gözünüzde aynı: Sıfır...
Ah insanlar! Sabahlarınız, geceleriniz, uykularınız, hayalleriniz... Kusura bakın hepsi de bok gibi.
Not: Bugün de uyuyamadım, dükü düşündüm.
Aynı yazıyı ikinci kez yazmamdaki yapmacıklığı tanımlayamazsın. O kadar iğrenç hissediyorum ki kendimi... Zor... Benden adam olması... Zor bir işi de becemem. Tüm yalanlar tekrarlanacak, tüm aptallıklar seni bekleyecek.
Unutuyorsun karaktersizliğinin getirdiği anlamsızlığı. Hepimizden, hepinizden, hepsinden nefret ediyorum.
